dün iş çıkışı yolda nihat sırdar'la sivrisinek radyo programını dinliyordum. akşam yayınları genelde eğlenceli olur, bu seferki konu ne yapmak zorunda kalındığının yazılmasıydı. arka arkaya birkaç eğlenceli mesajın ardından gelen bir dinleyicinin mesajı şuydu: "geçen hafta, doktorundan annemin kanserde son aşamaya geldiğini öğrenince büyümek zorunda kaldım." üstüne bir de sesi çatallaşarak, kendisinin de benzer bir süreç yaşadığını, ne kadar zor olduğunu, zamanın acıyı hafifletmesi açısından iyi ama o kişi unutmaya başlamayı fark ettiğindeki sızı açısından kötü olduğunu anlatıp sabır dileyişini dinlemek dahi canımı acıttı.

keşke kimse sevdikleriyle böyle sınanmasa :( ama hayat işte, bir şekilde devam ediyor; kalanlarla, kayıplarla, acılarla, sevinçlerle...